Goralska Street

Over the last 15 years, I have driven to my friend, Joanna's house hundreds of times on Saturday mornings. It was the one thing I looked forward to on the weekends. It was a short drive to her house in Solacz Park area.

I would usually arrive around 8 AM and she would come out to greet me with a big smile on her face. She was a person of great joy for life. Then, we would go into her kitchen and she would prepare 2 cafe lattes for us and sometimes ciasto.

On cold days, we would sit in her living room at a big round table that belonged to her parents. All of the furniture used to belong to her parents or grandparents. Those that needed it were reupholstered or repaired meticulously.

In Spring and Summer, we would sit outside on the balcony overlooking her backyard full of cherry trees.

At first, it was just meetings to help her pronounce medical terms in English. It was useful in her profession as a doctor when she attended different seminars or conferences. In later years, once the words were learned we continued meeting and talked about everything. It was just for one hour, and then I returned home to wake up Joan.

Eventually, I also helped her son with English; now he is in university in England studying to be a doctor. Her parents were also doctors.

I always took the same route to her house and there was one street I was never on. She has been gone now for almost 2 years but I still remember her every time I pass that way. Today, I finally took the time to travel that street.

Now, Solacz Park area is considered the most expensive real estate in Poznan because of the large, old houses. This street, Goralska, has a good example of those houses. Of course, I parked my car there and used my phone to take the pictures you see on the right side of the blog now.

Przez ostatnie 15 lat setki razy jeździłam w sobotnie poranki do domu mojej przyjaciółki, Joanny. To była jedyna rzecz, na którą czekałam w weekendy. To była krótka przejażdżka do jej domu w Parku Solacza.

Zwykle przyjeżdżałem około 8 rano, a ona wychodziła, aby mnie powitać z wielkim uśmiechem na twarzy. Była osobą pełną radości życia. Następnie szliśmy do jej kuchni i przygotowywała dla nas 2 cafe latte, a czasem ciasto.

W chłodne dni siadaliśmy w jej salonie przy dużym okrągłym stole, który należał do jej rodziców. Wszystkie meble należały kiedyś do jej rodziców lub dziadków. Te, które tego potrzebowały, były starannie tapicerowane lub naprawiane.

Wiosną i latem siadaliśmy na balkonie z widokiem na jej podwórko pełne drzew wiśniowych.

Na początku były to tylko spotkania, które pomagały jej wymawiać terminy medyczne po angielsku. Było to przydatne w jej zawodzie lekarza, gdy uczestniczyła w różnych seminariach lub konferencjach. W późniejszych latach, gdy już nauczyła się słów, kontynuowaliśmy spotkania i rozmawialiśmy o wszystkim. Trwało to tylko godzinę, po czym wracałem do domu, by obudzić Joan.

W końcu pomogłem też jej synowi z angielskim; teraz studiuje na uniwersytecie w Anglii, aby zostać lekarzem. Jej rodzice również byli lekarzami.

Zawsze jeździłem tą samą trasą do jej domu i była jedna ulica, na której nigdy nie byłem. Nie ma jej już od prawie 2 lat, ale wciąż ją pamiętam za każdym razem, gdy tamtędy przejeżdżam. Dzisiaj w końcu poświęciłem trochę czasu na przejechanie tej ulicy.

Obecnie obszar Solacz Park jest uważany za najdroższą nieruchomość w Poznaniu ze względu na duże, stare domy. Ta ulica, Góralska, jest dobrym przykładem takich domów. Oczywiście zaparkowałem tam samochód i użyłem telefonu, aby zrobić zdjęcia, które widzisz teraz po prawej stronie bloga.