I used to like watching Joan walk when we were younger. She was always a faster walker than me and it gave me pleasure to see her glide in front of me. When we entered a room, club, or bar, all eyes turned on her because she was so beautiful and she walked with such confidence in herself. I couldn't believe it was me she chose to be with, out of all the choices she could have had. It made me feel great. Now, she is mainly in a wheelchair.
I used to like talking with her on almost any subject because, usually, she knew more than I did, except for music. Our conversations could last hours on any subject and she was never lost for words. Every meal we had together was a discussion on some subject from religion, politics, life, the universe, our kids, or just life in general. Now, our meals are silent unless I try to engage her, and even then her answers are short.
I used to like learning a new language with her but now that is too difficult for her. I continue on my own but I miss having her to study with.
All of these things have been taken from us by this horrible disease, dementia, and strokes. I miss the things that used to be but I don't dwell on them. I accept them all as I have no choice in the matter and I am only grateful for the time we have together. Yes, it takes me through many emotions from sad, angry, disillusioned about the future, all because of the above. However, on the bright side, I still have her with me, still have the ability to make her laugh and be happy, still uphold my vow, "in sickness and in health", and most of all, she still knows who I am. For now, that is enough.
Lubi艂em z ni膮 rozmawia膰 na prawie ka偶dy temat, bo zazwyczaj wiedzia艂a wi臋cej ode mnie, z wyj膮tkiem muzyki. Nasze rozmowy mog艂y trwa膰 godzinami na dowolny temat i nigdy nie brakowa艂o jej s艂贸w. Ka偶dy nasz wsp贸lny posi艂ek by艂 dyskusj膮 na jaki艣 temat, od religii, polityki, 偶ycia, wszech艣wiata, naszych dzieci, czy po prostu 偶ycia w og贸le. Teraz nasze posi艂ki s膮 ciche, chyba 偶e pr贸buj臋 j膮 zaanga偶owa膰 w rozmow臋, a nawet wtedy jej odpowiedzi s膮 kr贸tkie.
Kiedy艣 lubi艂em uczy膰 si臋 z ni膮 nowego j臋zyka, ale teraz jest to dla niej zbyt trudne. Kontynuuj臋 nauk臋 na w艂asn膮 r臋k臋, ale brakuje mi jej towarzystwa.
Wszystkie te sprawy zosta艂y nam odebrane przez t臋 straszn膮 chorob臋, demencj臋 i udary. Brakuje mi rzeczy, kt贸re by艂y kiedy艣, ale nie rozwodz臋 si臋 nad nimi. Akceptuj臋 je wszystkie, poniewa偶 nie mam wyboru i jestem wdzi臋czny za czas, kt贸ry mamy razem. Tak, z powodu powy偶szego przechodz臋 przez wiele emocji od smutku, z艂o艣ci, rozczarowania co do przysz艂o艣ci. Jednak z drugiej strony, wci膮偶 mam j膮 przy sobie, wci膮偶 mam mo偶liwo艣膰 sprawi膰, by si臋 艣mia艂a i by艂a szcz臋艣liwa, wci膮偶 podtrzymuj臋 moj膮 przysi臋g臋, "w chorobie i zdrowiu", a przede wszystkim, ona wci膮偶 wie, kim jestem. Na razie to wystarczy.
Me gustaba aprender un nuevo idioma con ella, pero ahora es demasiado dif铆cil para ella. Sigo por mi cuenta, pero echo de menos tenerla para estudiar.
Esta horrible enfermedad, la demencia y los derrames cerebrales nos han arrebatado todas estas cosas. Echo de menos las cosas que sol铆an ser, pero no me detengo en ellas. Las acepto todas ya que no tengo elecci贸n en el asunto y s贸lo estoy agradecida por el tiempo que tenemos juntos. S铆, me hace pasar por muchas emociones, desde tristeza, enfado, desilusi贸n por el futuro, todo por lo anterior. Sin embargo, el lado bueno es que todav铆a la tengo conmigo, todav铆a tengo la capacidad de hacerla re铆r y ser feliz, todav铆a mantengo mi voto, "en la salud y en la enfermedad", y sobre todo, ella todav铆a sabe qui茅n soy. Por ahora, eso es suficiente.
